शब्द माझे

"वेश्या" हा शब्द ऐकताच अंगावर पाल पडल्यासारखे "शी"  असे किंचाळणारे आपण "प्रतिष्ठित" नागरिक आपल्यात आणि वेश्येत फारसा फरक नाही हे विसरणारे आपण प्रतिष्ठित आम्ही राहतो तो समाज आणि त्या राहतात  ती वेश्यावस्ती अशी समजूत घालणारे आपण प्रतिष्ठित आपण करतो ते काम आणि त्या करतात तो धंदा अशी निर्बुद्ध विभागणी करणारे आपण प्रतिष्ठित चेहरा रंगवून रोज गिऱ्हाईक  घेतात म्हणून त्या वाईट आणि आपण रोज शुचिर्भूत होऊन तेच करणारे प्रतिष्ठित पण आपण एक गोष्ट विसरत असतो ही  गिऱ्हाईक  आपल्यातलीच प्रतिष्ठित असतात आज आपल्या समाजच रुपांतरही वेश्यावस्तीत होऊ लागलय रोज शुचिर्भूत होऊन सोवळ्याचा आव आणायचा आणि नंतर तथाकथित मूल्यांचा खुलेआम बलात्कार करायचा आज आपण प्रतिष्ठीतांनी समाजाला वेश्यावस्ती बनवलय खुलेआम तथाकथित मुल्यांचा धंदा मांडून आणि  आपणच गिऱ्हाईक  बनलोय                          - पार्थ विकास कपोले                          - ५/१२/२०१३

कधी कधी आपल्याला काहीच करावस वाटत नाही, अगदी आपण काहीच करत नसतांनासुद्धा! "काहीच करावस वाटत नाही" याची एक गंमतच असते. त्याला स्थळ काळ आणि वेळ अस कोणतच बंधन नसत. काहीच करावस न वाटल्यामुळे आपण फक्त बसलेलो असतो आणि (तरीही) एकदम एखाद पुस्तक हातात घेतो. ते वाचतांना एखादा उतारा आपल्याला आवडून जातो आणि त्याच्या संदर्भाने आठवणाऱ्या घटनांचा एक चित्रपट डोळ्यासमोर (की मनासमोर!) तरळून जातो, पण तो संपला की पुन ्हा एकदा काहीच करावस वाटत नाही. मग आपण उगाचच खिडकीपाशी उभे राहतो आणि समोर दिसणारी व्यक्ती वाचायला लागतो आणि त्यात एवढे गुंतून पडतो की आपल्याला काहीच करायच नव्हत याचाच विसर पडतो. तस पहायला गेलो तर "काहीच करावस" वाटत असतांनाही आपण खूप काही करत असतो. अनेकदा अस वाटण खूप आवश्यक असत, कारण त्या निमित्ताने अनेक अव्यक्त भावना आपण कळत- नकळत व्यक्त करत असतो. कधी कधी भावनांचा गुंता सोडवायला अस वाटण्याची खूप मदत होत असते. © *पार्थ कपोले *२०/९/२०१४